Bunch of colors

كنت دايماً متأخر عنى بخطوة.. بس كان دايماً عندى تقبل لغلطاتك و كنت كل مره مستعده اسامح. كنت كل مرة بتقول لى انا اتغيرت، كنت بصدق كلامك و بجدد الامل من جديد. اتأخرت اوى و انا مبقتش بعرف اسامح، حتى لو حبيت اسامح مش هينفع. مقتنعة إنك ممكن تحاول مرة و اتنين و عشرة بس ساعات بيبقى لازم تسيب كل حاجة و تمشى، اللحظة دى انت اللى بتقررها و بتبقى مقتنع تماماً انه مفيش فايده. بعدها مش هتقبل اعذار و مش هتبقى قاسى لأ دا انت هتنتقم بكل الطرق و مش هتعرف تحب او تفكر فى اى حاجة حلوة حصلت، تعبك و جرحك بيبقوا مسيطرين عليك. متلومنيش عشان "اى جيف اب اون يو" المرحلة دى انا وصلتلها بعد كتير. لو عايزنى افتكرلك الحلو كنت انت افتكر كام مرة سامحت فيها و اديت فرص. اول مرة اعرف انى مهمة عندك كانت لما خلاص كرهتك.. كانت لما خلاص مبقتش اشوف اى حاجة غير كدبك و بؤسى اللى انت كنت سببه بكدبك. ماتلومش اللى مشى و سابك لوم افعالك.

بحب احس انى مميزة عندك،إن ليا مكان لوحدى و إن فى حاجة بعرف اعملها و محدش غيرى بيعرف يفرحك بيها قدى... حتى لو حاجة تافهه بس فى الآخر المهم انك متكونش بتحبها غير منى. دى مش انانية ، دا خوف و جبن و عدم ثقة فيك و فى نفسى وفى علاقتنا. بخاف لما حد يفرحك غيرى، مبفكرش فى حاجة غير انك هتسبنى و تمشى، عشان بخاف م الفراق و مبحبوش و مبقدرش استحمل المه عشان عمرى ما نسيت .. مهما حاولت مبعرفش انسى، ممكن احسسك انك ولا حاجة و انك ملكش دور فى حياتى بس مكانك عندى محدش بياخده بعدك  دا مش شرط تسميه حب، ممكن من كتر كرهى لك مببقاش عايزة حد يجى مكانك و افضل اقارنه بيك لحد ما اكره و اظلمه. بخاف من الفشل فى انى اسعدك او تلاقى غيرى يسعدك اكتر فتسبنى و تمشى، حسسهم انهم مميزين عندك هتكسبهم و تقوى علاقتكم.. حب و لف و دور بس متتغيرش على اللى حبوك و حبتهم.

على قد حبك، قربهم لقلبك، على قد العشرة و الايام الوحشة قبل الحلوة، على اد وقفتهم جمبك و حبهم ليك بردو على قد الجدعنه و الشهامه و المواقف اللى مبتتنسيش، على قد مغامراتكم سوا، على قد الضحك و الثقه، على قد المشاكل اللى عديتوا منها و كملتوا عادى.. على قد عشمك بتكون صدمتك. فى حاجات من كُبر تأثيرها فيك مبتعرفش تتكلم عنها و لا تحكى، عقلك مش مستوعب اللى حصل، بيدخل فى مرحلة انكار تام للمشكلة.. مستنى اى حاجة تكدبها و مع كل إشارة بتأكد مش بتكدب بيفقد الامل تدريجياً و بيتزايد معاه وجع قلبك،كل حاجة بتم فى صمت و بُطئ رهيب. اصعب حاجة فى الفراق انه بيعمل شرخ كبير بينك و بين اللى قدامك و شرخ اكبر جوا قلبك.. لا عمرك هتنسى اللى حصل و لا حتى هتعرف تعيش بيه. الوقت اه بينسى بس كل حاجة بتعدى بيها هتعلم فيك.. جسمك مليان كدمات نفسيه، روحك ملِّت،  واحده واحده تبدأ تفقد طعم حاجات كتير عشان بس انت حبيت زياده و وثقت زياده.. انت اتعشمت زياده، عشمك عمره ما طلعك قدام.. طول عمره جايبك ورا.   -مالك يا ابنى؟ =مفيش، يارب يكون مفيش.

انا ندمانة،ندمانة اكبر ندم فى الدنيا ندمانة على كل ساعة ،دقيقة،ثانية بذلت فيها جهد لك و انت متستحقش حتى العطف و لا الشفقة. ندمانة على كل مرة ضميرى وجعنى فيها عشان قلت كلمة ضايقتك بيها،ندمانة عشان اهتميت و عشان عملت كل حاجة بصدق ندمانة عشان انا عمرى ما اتأذيت من حد كده، دا انا عمرى ما فكرت اكون سبب فى زعلك مش تدمير حياتك مثلاً ندمانة على كل فرصة اديتهالك و كل مرة آمنت انك ممكن تتصلح ندمانة انى صدقت كل الكلام اللى مكانش اى حاجة غير كدب. سؤالى الوحيد ليه؟ ليه انا؟ عملت ايه فيك عشان كل ده؟  ليه اعيش فى كآبه وهميه؟ ليه تشوفنى مدمره قدامك و متقوليش الحقيقة؟ المشاعر عمرها ما كانت حاجة هين اللعب بيها انا عمرى ما هسامح حد لعب بيا او جه عليا فى يوم من الايام و لا طالبة من حد يسامحنى يعنى الكدبة بتتنسى بس آثار الكدبة بتفضل حزنى و كآبتى و انعزالى عن الناس و توفير كل المشاعر الحلوة الممكنة ليك انت بس و انت مكنتش فى حاجة ليها اصلاً كان شئ غير آدمى و فى منتهى القسوة،انانيتك دمرت كل حاجة ملكتها فى يوم. انت من اهدرت فرصك التى لم تستحقها فى الاصل.