Bunch of colors

مش عارفه افتح صفحه جديده عشان مش عايزه اقفل صفحتنا و اه عارفه ان مبقاش فيها مكان نكتب أي حاجه جديده اصلاً :')

نفسى اتعلم ارمى الحاجة ورا ضهرى و عمرى ابداً ما ابص عليها و كأن ربنا زى ما خلقها خفاها من كل مكان انا فيه و من قلبى و عقلى. بس طبعاً كلام فى الهوا و مش بيحصل. مش عارفه هل عشان فى جزء جوانا ماسك فيها و احنا متخيليين إننا نسينا و قدرنا نتغلب ع اللى عايزين نرميه ورا ضهرنا دا ولا فى حاجات الحياة بتقف عليها فعلاً و مستحيل تمشى بعدها فبالتالى تمسكنا بيها معيشنا؟ و لا دا تفكير ما بعد 12 بليل و جاى وقت غلط ولا ايه؟ :'D غُلُبت فى بُعدك و تساءلت لماذا بِعدت يا ابن الناس؟ يا ترى مين فينا المذنب؟ ولا مفيش؟ يا ترى صح إنى آخد بعضى و امشى زى ما انت عملت؟ انا مش عارفه غير إنى مش هينفع استنى ! انا ممكن امشى و اروح مكان جديد بس عارفه و متأكده إنى هلاقيك هناك، انا محاطه بكميه افكار قادره على إنها تجيب اجلى والله بس انا اطحنت الفتره اللى فاتت و مش حمل نص كسره و انت بالنسبالى مبقتش الحد اللى محلى حياتى بل مشوشها، كلها ضباب والله من ساعة ما مشيت، عايزة اقول يعنى إن آثار الفراق عمرها ما بتمشى و تتنسى بخلق حب جديد ولا برجوع المياه لمجاريها زى ما بيقولوا لأ المجارى اللى بتمشى فيها المياه مخرمه مش هتعرف ت